“Die rekening kan ik volgende maand ook wel betalen. Ik werk toch hard voor mijn geld? Dan mag ik er ook van genieten.”
“Mijn naam is Kim (48 jaar). Ik was de jongste in het gezin. Ik vond het altijd al lastig om met geld om te gaan. Toen ik nog thuis woonde was dat al het geval. Mijn ouders en zus namen veel van mijn financiële verantwoordelijkheden op zich, ook toen ik op mezelf ging wonen. Mijn instelling was dat ik hard werkte voor mijn geld, en dat ik het recht had om het te besteden aan de dingen die ik zelf leuk vond. Rekeningen liet ik daarom liggen. Het werd steeds erger. Zelfs zo erg dat ik via de schuldhulpverlening vanuit de gemeente, in de Wsnp (Wet schuldsanering natuurlijke personen) belandde.”
Niks geleerd
“De Wsnp-periode heb ik gemakkelijk doorlopen. Ook in die periode had ik door de hulp van mijn ouders en zus, genoeg geld om goed rond te komen. Na 3 jaar was ik schuldenvrij. Ik had wel een schone lei zonder schulden maar ik was zelf niet veranderd. Ik ging precies op dezelfde manier verder. Ik belandde uiteindelijke weer in de schulden.
Het omslagpunt kwam een tijd geleden. Na een dreigende ontruiming van de deurwaarder kwam ik eindelijk tot het besef dat ik er een grote puinzooi van had gemaakt. Ik was emotioneel een wrak, de financiële zorgen van al die jaren hadden zijn tol geëist. Ik moest het anders gaan doen want op deze manier zou mijn zoon ook de dupe worden van mijn onverantwoordelijke gedrag.”
Het aanleren van nieuw gedrag is van essentieel belang om de schuldhulpverlening effectiever en efficiënter te maken. Doe je dit niet dan vallen cliënten vaak terug in hun oude patroon.
Een lange weg
“Gemotiveerd en vol goede moed heb ik weer contact opgenomen met schuldhulpverlening via de gemeente. Dat liep helaas uit tot een grote teleurstelling. Het contact tussen mij en de schuldhulpverlener verliep vanaf de eerste dag slecht. Er ging van alles mis en uiteindelijk lukte het niet om met alle schuldeisers tot overeenstemming te komen. Via een klachtenprocedure belandde ik bij de ombudsman. Die oordeelde dat er inderdaad fouten waren gemaakt. Er stond niets anders op dan opnieuw een aanvraag indienen bij de schuldhulpverlenende instanties via de gemeente. Dat traject loopt nu. Alhoewel het naar mijn gevoel veel te langzaam gaat benut ik elke dag om een verder te investeren in mezelf. Ik moet leren hoe ik met geld en mijn administratie moet omgaan. Daarom heb ik me aangemeld bij Stichting Budgetcafé. “
Het oplossen van schulden is voor mensen zoals Kim niet voldoende. Zij hebben ook hulp nodig om ander gedrag aan te leren. Dat doet Stichting Budgetcafé middels het aanbieden van persoonlijke en intensieve begeleiding.
Hoe nu verder?
Het advies van Budgetcafé was om het dossier opnieuw te stabiliseren en gereed te maken voor een nieuwe aanvraag voor een schuldhulpverleningstraject via de gemeente. Dit in combinatie met intensieve begeleiding. Intensieve begeleiding die erop gericht is om nieuwe schulden te voorkomen en om vaardigheden aan te leren zodat je uiteindelijk zelfstandig je financiële administratie kunt doen zonder dat je terugvalt in de schulden.
“Onze begeleiding is maatwerk. Het traject wordt op de persoon toegespitst en kan parallel aan het gemeentelijke schuldhulpverleningstraject lopen. In dit soort trajecten is het ontzettend belangrijk dat je cliënten betrekt bij aanvraagprocedures en voorbereidt op de mogelijke scenario’s. Kim is ontzettend gemotiveerd, ze wil heel graag veranderen en dat moet je benutten.”
Het begin is er
“Ik ben zo blij dat ik de knoop heb doorgehakt en me heb aangemeld bij het Budgetcafé. Mede door hen heb ik het aangedurfd om me wederom aan te melden bij de gemeente. Door de intensieve begeleiding leer ik mijn eigen begroting te maken en hoe ik met mijn geld moet omgaan. Ik hoef dit traject dit keer niet alleen te doen, het voelt alsof we het samen doen en dat geeft een heel fijn gevoel. Ik kom van ver, de weg is nog heel lang, maar het begin is er.”
